مگر آسـمان را چـراغان نکردیم؟!            زمین را مگر نـورباران نکردیم؟!

مگر کوچه را آب و جارو نکردیم؟!            شبِ تار را غـرقِ شب‌بو نکردیم؟!

مگر شهر را غرقِ شربت نکردیم؟!            سر کوچه را طاق‌نصرت نکردیم؟!

مگر شاعران از غمش کم سرودند؟!            قـلـم‌ها سـلاحِ ظـهـورش نـبـودنـد؟!

مگر مرغِ آمین‌مان در قفـس بود؟!            دم ربّـنـاهـایـمــان بـی‌نـفـس بــود؟!

مگـر العـجـل‌هـایـمان دیـردَم بود؟!            سرِ سفـرۀ نـدبـه‌ها چـای، کم بود؟!

مگر صبحِ جمعه سلامش نکردیم؟!            تهِ هـفـته‌ها را به نـامـش نکـردیم؟!

چرا یوسف افـتاده در چـاهِ غیبت؟!            چرا برنـمی‌گـردد از راهِ غـیـبت؟!

چرا روز مـوعـود، تـأخـیر دارد؟!            کجـای عـمـل‌هـایـمـان گـیـر دارد؟!

جـوابِ چراهـایـمان هم سؤال است            مگر آرزوی وصالش محال است؟!

نگـو آرزویش محـال است، هرگز!            نگو دیدنش در خیال است، هرگز!

زمـانـش بیـایـد؛ همین جـمـعه شاید            اگر حـرف‌مان حـرف باشد، می‌آید